اسماعیل شریعتی،فعال صنفی حوزه پرستاری در یادداشتی به سلامت نیوز ضمن انتقاد از عملکرد نظام پرستاری نوشت : گروهی که در انتخابات شورای عالی دوره ششم با عنوان «گروه آرمان» وارد عرصه شدند، در زمان تبلیغات انتخاباتی مدعی بودند تنها گروهی هستند که می‌توانند با حاکمیت ارتباط مؤثر برقرار کرده و مشکلات پرستاران را از مسیر تعامل حل‌وفصل کنند. اما امروز، عملکرد آنان خلاف این ادعا را نشان می‌دهد. در موضوع پذیرش دانشجو در مراکز علمی‌کاربردی و غیرانتفاعی که از نگاه بدنه پرستاری اقدامی غیرقابل‌قبول و زیان‌بار برای آینده حرفه است، سازمان نظام پرستاری نتوانست کوچک‌ترین نقش مؤثری ایفا کند. تصمیم‌گیران در وزارت بهداشت این طرح را بدون توجه به مواضع سازمان اجرایی کردند؛ و این یعنی گروهی که با شعار ارتباط مؤثر با حاکمیت وارد میدان شدند، در عمل نتوانستند از ظرفیت ادعایی خود بهره ببرند و مدیریت مؤثر پرستاری کشور را به دست گیرند.
و با بیان اینکه :« دوره ششم سازمان نظام پرستاری در حالی بیش از دو سال از عمر خود را سپری کرده است که بسیاری از مشکلات اساسی جامعه پرستاری نه‌تنها حل نشده، بلکه در برخی موارد، تشدید نیز شده است.» خاطر نشان کرد :« ضعف مدیریتی و ساختاری در این دوره نقش بسزایی در تداوم وضعیت موجود داشته و عملاً موجب فاصله گرفتن سازمان از رسالت اصلی خود، یعنی مطالبه‌گری و صیانت از حقوق پرستاران، شده است.»
وی در ادامه این یادداشت نوشت : سازمان نظام پرستاری در این دوره نتوانست جایگاه واقعی خود را به عنوان «مدافع حقوق پرستاران» حفظ کند. تصمیمات کلان حوزه پرستاری از تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری تا جذب دانشجو در مراکز علمی‌کاربردی و غیرانتفاعی بدون حضور مؤثر و تصمیم‌سازی این سازمان اتخاذ شده است. نتیجه این انفعال ، حذف سازمان نظام پرستاری از معادلات مهم وزارت بهداشت و بی‌توجهی به دغدغه‌های صنفی پرستاران بود.
شورای عالی نظام پرستاری نیز که باید نقش اتاق فکر و جهت‌دهنده سیاست‌های پرستاری کشور را ایفا کند، عملاً به نهادی تشریفاتی، پرهزینه و کم‌اثر تبدیل شده است. جلسات پرخرج بدون خروجی ملموس، درگیری‌های داخلی میان اعضا، عزل و نصب‌های پی‌درپی و بعضاً غیرمنطقی، و شائبه‌های مالی و مدیریتی، همگی نشانگر فاصله جدی میان تصمیم‌سازی‌های سازمان و واقعیت‌های میدانی پرستاران است.
از سوی دیگر، فقدان ارتباط مؤثر با بدنه پرستاری کشور باعث شده مشکلات اصلی پرستاران به حاشیه رانده شود. برای نمونه، پرستاران از نحوه اجرای قانون تعرفه‌گذاری ناراضی‌اند و آن را به‌دلیل اتکا بر بسته‌های خدمتی کم‌ارزش و غیرکارآمد، موجب تضییع حقوق خود می‌دانند. با این حال، معاونت پرستاری و سازمان نظام پرستاری با نادیده گرفتن اعتراضات بدنه پرستاری، همچنان از همان روش ناکارآمد دفاع می‌کنند و می‌کوشند آن را موفق جلوه دهند.
نتیجه روشن است: فاصله پرداخت میان پزشک و پرستار روزبه‌روز بیشتر می‌شود، نارضایتی در میان نیروهای بالینی افزایش یافته و انگیزه حرفه‌ای رو به افول است. این وضعیت حاصل ضعف عملکردی است که نه در شورای عالی نظام پرستاری اصلاح شد و نه در سازمان مرکزی.
سازمان نظام پرستاری زمانی می‌تواند جایگاه واقعی خود را بازیابد که از فضای شعاری فاصله گرفته و به مطالبه‌گری واقعی، شفافیت مالی و حضور میدانی در کنار پرستاران بازگردد. جامعه پرستاری امروز بیش از هر زمان دیگر نیازمند سازمانی است که «مدافع واقعی» باشد، نه تماشاگر خاموش.
این روزها نیز خواهد گذشت، اما آن‌چه در ذهن پرستاران کشور باقی مانده، تصویری تلخ و نامناسب از مدیریت پرستاری در سازمانی است که زمانی نماد اعتبار، صداقت و مطالبه‌گری صنفی بود. سازمانی با پیشینه‌ای ارزشمند که بزرگان پرستاری برای شکل‌گیری و اعتبار آن سال‌ها تلاش کردند، اما امروز در ذهن بسیاری از پرستاران، چیزی جز تصویر کم‌فروغ و ناامیدکننده‌ای از عملکرد سازمان نظام پرستاری و شورای عالی آن تداعی نمی‌شود. بازسازی این تصویر و بازگشت به مسیر اعتماد و کارآمدی، نیازمند تغییر رویکردی عمیق و بازتعریف دوباره مفهوم «نمایندگی صنفی» در پرستاری کشور است.
نظر شما